London Live

Við erum öll að fá heimsóknir frá fjölskyldumeðlimum.  Í dag komu t.d 2 synir og ein amma.  Mikið er það gott að fá sína nánustu hingað.  Þetta verður einhvern veginn heimilislegra fyrir vikið.  Hér býr maður í einstaklingsíbúð og sýnir á hverju kvöldi með sama hópnum, en við það að fá einhvern nákominn hingað finnur maður einhverja jarðtengingu.  Þetta verður hluti af lífinu sem maður lifir heima, skiljiði.

Allavega, drengurinn minn kom hingað í dag og ég er búinn að vera í skýjunum í dag.  Hann er sjö ára og verður hér í 6 daga.  Við byrjuðum á róló (þeir eru með flottari róló-a hér heldur en heima, dáldið eins og manual tívoli) og svo var það auðvitað McDonalds.  Gaurinn var svo svangur eftir flugið að hann vildi 5 ostborgara!  Ég samdi við hann um að hann myndi byrja á þremur og svo myndum við sjá til og vitiði hvað?  Hann sporðrenndi 3 ostborgurum, frönskum og kók!  Ég sjálfur tók einn Quarter pounder, hehe.  Svo fórum við heim og lögðum okkur aðeins fyrir sýningu.  Hann kom með mér á sýninguna og ætlaði að horfa en varð frá að hverfa vegna hræðslu við öll lætin (lítill í sér eins og faðir hans).  Kom baksviðs til mín þegar korter vantaði í hlé og sagði:  Ég sagði bara við hljóðstelpuna:  I am going.  Og svo var bara sett Home Alone 1 í tölvuna og pabbinn gat klárað sýninguna.

Núna er hann steinrotaður í rúminu eftir söng og sögur.

Rúnar Freyr.